Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ρόδος (μυθολογία)

Προσθήκη συνδέσεων
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Ρόδη (Νύμφη))

Στην Αρχαία ελληνική μυθολογία η Ρόδος ή Ρόδη ήταν Νύμφη και η υπέρτατη θεά και η προσωποποίηση της νήσου Ρόδος σαν σύζυγος του θεού Ηλίου.[1] Πολλές απόψεις έχουν ειπωθεί σχετικά με τους γονείς της, ο Πίνδαρος την αναφέρει σαν κόρη της Αφροδίτης χωρίς να καταγράφει τον πατέρα της, στα Σχόλια του Πινδάρου ωστόσο αναφέρεται και σαν κόρη του Ποσειδώνα.[2][3] Ο Διόδωρος Σικελιώτης την καταγράφει σαν κόρη του Ποσειδώνα με την Αλία της Ρόδου, την αδελφή των Τελχίνων που ήταν οι αληθινοί κυβερνήτες της Ρόδου.[4] Η Βιβλιοθήκη Απολλόδωρου την αναφέρει σαν κόρη του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης, συνεπώς αδελφή του Τρίτωνα.[5] Ο Επιμενίδης καταγράφει την Ρόδη σαν κόρη του Ωκεανού.[5] Σε ένα Σχόλιο στην Οδύσσεια 17.208 αναφέρεται σαν κόρη του Ασωπού, συνεπώς μία από τις Ναϊάδες.[6] Ο Ασκληπιάδης τέλος την καταγράφει σαν κόρη του Ήλιου.[5] Σε μια άγνωστη πηγή η Ρόδη είναι η μητέρα του Ιαλυσού, του Κάμειρου και του Λίνδου).[7]

Μυθολογία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο ποιητής Πίνδαρος αναφέρει μια παράδοση με την οποία όταν οι θεοί μοίρασαν την γη δεν έδωσαν το μερίδιο του στον Ήλιο. Ο Ήλιος παραπονέθηκε στον Δία και εκείνος του υποσχέθηκε να κάνει νέα αναδιανομή, ο ήλιος το αρνήθηκε και ζήτησε να του δώσουν την γη που θα βγει από την θάλασσα. Ο Ζευς και ο Ήλιος συμφώνησε. Ο Δίας συμφώνησε, κατόπιν αναδύθηκε από την θάλασσα η Ρόδος και ο Ήλιος την έκανε εξουσία του, την ερωτεύθηκε και έκανε μαζί της επτά γιους τις Ηλιάδαι.[8] Σύμφωνα με άλλη πηγή ο Ήλιος ο ίδιος που είχε υπό τον έλεγχο του τα νερά προκάλεσε την ανάδυση της από τον βυθό.[9] Σύμφωνα με τον Πίνδαρο η Ρόδη απέκτησε με τον θεό Ήλιο επτά γιους.[10] Τα ονόματα τους ήταν Όχιμος, Κέρκαφος, Μακαρεύς της Ρόδου, Ακτίς, Τέναγης, Τρίωψ και Κάνδαλος.[4] Ο Διόδωρος Σικελιώτης έγραψε ότι ο Ήλιος και η Ρόδη είχαν επιπλέον μια κόρη την Ηλεκτρυώνη. Ένα σχόλιο στον Πίνδαρο καταγράφει άλλον ένα γιο τον Μακαρεύς και τον Φαέθων σαν τον τελευταίο από τους Ηλιάτες, "τον νεώτερο που οι Ρόδιοι αποκαλούν Τενάγη".[11] Ο Φαέθων πιθανότατα είναι ο ίδιος στον οποίο αναφέρεται ο Ρωμαίος ποιητής Οβίδιος, οδηγούσε το άρμα του πατέρα του.[12] Το Σχόλιο στην Οδύσσεια 17.208 που χρησιμοποίησαν ο Αισχύλος στην χαμένη τραγωδία του "Ηλιάδαι" και ο Ευριπίδης στον "Φαέθων" τον καταγράφουν επίσης σαν γιο του, έχουν τρεις επιπλέον κόρες : την Λαμπετίη, την Αίγλη και την Φαέθουσα.[13] Στην Οδύσσεια η Φαέθουσα και η Λαμπετίη έβοσκαν τα βόδια του πατέρα τους Ήλιου στην Θρινακία ως κόρες του Ήλιου και της Νέαιρας.[14] Η Αφροδίτη καταράστηκε τον Ήλιο και τον ανάγκασε να συνευρεθεί με μια θνητή την Λευκοθόη, τότε λησμόνησε την Ρόδο.[15] Τα Ροδιακά νομίσματα παρουσιάζουν την υπέροχη όψη του Ηλίου και μερικά από αυτά την Ρόδη, επιπλέον η Ροδιά ή Τριανταφυλλιά έγινε το σύμβολο του νησιού.[16]

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Fowler 2013, σσ. 14, 591–592
  2. ↑ Πίνδαρος, "Ολυμπιακαί Ωδαί", 7.14, 7.25
  3. ↑ Fowler 2013, σ. 253
  4. ↑ 4,0 4,1 Διόδωρος Σικελιώτης, "Ιστορική Βιβλιοθήκη", 5.55
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 Fowler 2013, σ. 14
  6. ↑ Fowler 2013, σ. 591
  7. ↑ Ιωάννης Τζέτζης, Λυκόφρων, Alexandra 923
  8. ↑ Πίνδαρος, "Ολυμπιακαί Ωδαί", 7.54-74
  9. ↑ Διόδωρος Σικελιώτης, "Ιστορική Βιβλιοθήκη", 5.56.3
  10. ↑ Πίνδαρος, "Ολυμπιακαί Ωδαί", 7.71.4
  11. ↑ Πίνδαρος, "Ολυμπιακαί Ωδαί", 7.132
  12. ↑ Fowler 2013, σ. 592
  13. ↑ Gantz, σ. 32
  14. ↑ Gantz, σσ. 30,34
  15. ↑ Οβίδιος, Μεταμορφώσεις, 4.192–270
  16. ↑ Larson, σ. 207

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Apollodorus, Apollodorus, The Library, with an English Translation by Sir James George Frazer, F.B.A., F.R.S. in 2 Volumes. Cambridge, Massachusetts, Harvard University Press; London, William Heinemann Ltd. 1921.
  • Diodorus Siculus, Diodorus Siculus: The Library of History. Translated by C. H. Oldfather. Twelve volumes. Loeb Classical Library. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press; London: William Heinemann, Ltd. 1989. 5.55.
  • Fowler, R. L. (2000), Early Greek Mythography: Volume 1: Text and Introduction, Oxford University Press, 2000.
  • Fowler, R. L. (2013), Early Greek Mythography: Volume 2: Commentary, Oxford University Press, 2013.=
  • Gantz, Timothy, Early Greek Myth: A Guide to Literary and Artistic Sources, Johns Hopkins University Press, 1996.
  • Grimal, Pierre, The Dictionary of Classical Mythology, Wiley-Blackwell, 1996.
  • Hard, Robin, The Routledge Handbook of Greek Mythology: Based on H.J. Rose's "Handbook of Greek Mythology", Psychology Press, 2004.
  • Homer; The Odyssey with an English Translation by A.T. Murray, PH.D. in two volumes. Cambridge, Massachusetts., Harvard University Press; London, William Heinemann, Ltd. 1919.
  • Larson, Jennifer, Greek Nymphs: Myth, Cult, Lore, Oxford University Press, 2001.
  • Ovid, Metamorphoses, Brookes More. Boston. Cornhill Publishing Co. 1922.
  • Pindar, Odes, Diane Arnson Svarlien. 1990.
  • Smith, William; Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology, London (1873).
  • Tzetzes, Chiliades, editor Gottlieb Kiessling, F.C.G. Vogel, 1826. (English translation, Books II–IV, by Gary Berkowitz. Internet Archive).
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ρόδος_(μυθολογία)&oldid=10698601"